Ας μιλήσουμε απλά, ξεκάθαρα και νηφάλια, κ. υφυπουργέ

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είναι η αλήθεια ότι λίγες φορές παρακολούθησα δελτία ειδήσεων. Κάποιες από αυτές παρατήρησα την προσπάθεια των κατεστημένων καναλιών να προετοιμάσουν αρνητικά την ελληνική κοινωνία για μια ενδεχόμενη απεργία των εκπαιδευτικών της μέσης εκπαίδευσης τον Σεπτέμβριο. Την ίδια περίοδο καταργούνταν πολλές ειδικότητες των ΕΠΑΛ και πάνω από 2.000 εκπαιδευτικοί απολύονταν μέσω κινητικότητας. Αναρωτήθηκα λοιπόν τι θα έπρεπε να κάνει ο εκπαιδευτικός κόσμος. Ποια επιλογή είχε, αν όχι αυτήν της απεργίας με την έναρξη του σχολικού έτους; Θα έπρεπε μήπως να αποδεχτεί το κλείσιμο των ΕΠΑΛ και τις απολύσεις; Να μην αντιδράσει στις συγχωνεύσεις των σχολείων, στις υποχρεωτικές μεταθέσεις, στο νέο Λύκειο που γίνεται ακόμη πιο ταξικό και θα οδηγήσει χιλιάδες μαθητές στην αγκαλιά των φροντιστηρίων και των κάθε λογής εργολάβων-ιδιαιτεράδων, διορισμένων και αδιόριστων; Πώς θα έπρεπε να απαντήσει σε αυτές τις προκλήσεις η ΟΛΜΕ και ο απολυμένος πρόεδρός της; Προφανώς, σύμφωνα με τα συστημικά μίντια, να δώσει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για τις μεταρρυθμίσεις στον χώρο της δευτεροβάθμιας. Το θέατρο του παραλόγου σε ζωντανή μετάδοση στις οθόνες μας.

Το ίδιο έργο συνεχίστηκε και παίχτηκε πολλές φορές ακόμη στο επόμενο διάστημα. Εφτασε δε στην κορύφωσή του με ένα άρθρο του υφυπουργού Παιδείας κ. Κεδίκογλου («Εφ.Συν.» 31/8 -1/9) με το οποίο ζητά να μείνουν τα σχολεία ανοιχτά στη νηφαλιότητα. Λες και όλες οι προηγούμενες αποφάσεις της κυβέρνησης χαρακτηρίστηκαν από διάλογο, σύνθεση και νηφαλιότητα. Νηφαλιότητα για τον κ. υφυπουργό προφανώς σημαίνει αποδοχή της προηγούμενης και επόμενης βάρβαρης πολιτικής της κυβέρνησης, σημαίνει σιωπή σε ό,τι προκαλεί και εξοργίζει τον εκπαιδευτικό, σημαίνει σχολεία ανοιχτά στην υποταγή, μαθητές νηφάλια ημιμαθείς και εκπαιδευτικούς νηφάλια ταπεινωμένους και εξαθλιωμένους. Απέναντι σε αυτήν την προκλητική στάση του υπουργείου και στη νηφαλιότητα του κ. υφυπουργού η μόνη νηφάλια απάντηση είναι αγώνας κάθε μορφής για να ανατραπεί η πολιτική του ξεθεμελιώματος του δημόσιου σχολείου που με περισσή συνέπεια υπερασπίζεται ο κ. Κεδίκογλου.

Ο αγώνας αυτός είναι μονόδρομος πια για τους εκπαιδευτικούς. Η πολιτική της κυβέρνησης δεν άφησε κανένα περιθώριο για άλλη σκέψη. Μόνο που για να έχει πιθανότητες επιτυχίας δεν πρέπει να εξαντληθεί σε μία ή δύο 48ωρες, όπως προτείνουν κάποιες παρατάξεις. Οι σπαστές 48ωρες είναι μπαλοθιές στον αέρα και δεν ανησυχούν καθόλου την κυβέρνηση και τον κ. υφυπουργό. Αντιθέτως, η πρόταση για κυλιόμενες 5νθήμερες είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει, κάτω από προϋποθέσεις, σε μια μικρή ή μεγαλύτερη νίκη. Μια βασική προϋπόθεση είναι να στηριχθεί η απεργία όχι μόνο από την εκπαιδευτική κοινότητα (Πανεπιστήμια, ΔΟΕ) , αλλά και από τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφική πολιτική της δικομματικής κυβέρνησης. Καθοριστικό ρόλο επίσης στις εξελίξεις θα έχει και ο πιθανός συντονισμός των εργαζομένων σε μια προοπτική γενικής απεργίας. Αναφέρω για παράδειγμα τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία (τον άλλο μεγάλο πυλώνα του κράτους πρόνοιας που διαλύεται), στους ΟΤΑ κ.α. Τέλος, ο αγώνας αυτός πρέπει να πάρει πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα με τη συμμετοχή των γονιών, των φοιτητών και των μαθητών.

Οι τελευταίοι (φοιτητές και μαθητές) είναι ο κρίσιμος παράγοντας και αυτό το ξέρουν όλοι. Η Ιστορία έχει δείξει ότι η δυναμική των φοιτητικών και μαθητικών κινητοποιήσεων φέρνει αποτελέσματα. Και για να μην κατηγορηθώ ότι τους παρακινώ σε έκνομες πράξεις, όπως χαρακτηρίζονται από κάποιους συλλήβδην οι καταλήψεις, να διευκρινίσω το εξής: κανένας υπεύθυνος δάσκαλος , με την ευρύτερη έννοια, δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τους φοιτητές και τους μαθητές και να τους ωθήσει σε καταλήψεις σχολών και σχολείων. Οι φοιτητές και οι μαθητές έχουν τα δικά τους όργανα αποφάσεων. Αν όμως συμβεί αυτό με αποφάσεις των συμβουλίων και των συνελεύσεών τους, κανένας επίσης δεν πρέπει να σταθεί απέναντί τους σεβόμενος την αυτονομία των συνδικαλιστικών οργάνων τους. Εξάλλου δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πολλά από τα αιτήματά τους είναι και αιτήματα όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Μια απεργία επομένως στην οποία συμμετέχουν μόνο οι καθηγητές ελάχιστα θα ανησυχήσει την κυβέρνηση. Ενας απεργιακός συντονισμός διαφόρων κλάδων την κάνει και φοβάται. Τρέμει όμως στην προοπτική των φοιτητικών και μαθητικών κινητοποιήσεων και στη δυναμική που αυτές αναπτύσσουν.

Κάτι τελευταίο κλείνοντας. Υπάρχουν διαρροές-απειλές από το υπουργείο ότι η κυβέρνηση πιθανώς να προχωρήσει σε πολιτική επιστράτευση των καθηγητών, τη δεύτερη σε διάστημα λίγων μηνών. Θα πρέπει να γνωρίζουν, όσοι σχεδιάζουν τέτοια αυταρχικά μέτρα, ότι ο Σεπτέμβριος δεν είναι Ιούνιος. Και εξηγώ. Ο κοινωνικός αυτοματισμός τώρα πια δεν θα λειτουργήσει, γιατί η κοινωνία καταλαβαίνει ότι ο αγώνας των εκπαιδευτικών αφορά όλους τους εργαζόμενους και όλους όσοι πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές. Επιπλέον, σε αυτήν την επίδειξη πολιτικού τσαμπουκά η απάντηση χιλιάδων εκπαιδευτικών θα είναι άμεση. Θα σπάσουν την πολιτική επιστράτευση υπερασπιζόμενοι την αξιοπρέπειά τους και το δημοκρατικό τους δικαίωμα στην απεργία. Ετσι απλά, ξεκάθαρα και νηφάλια, κύριε υφυπουργέ.

…………………………………………………………….

* Eκπαιδευτικός του 6ου Λυκείου Καλαμάτας

efsyn.gr