Απεργία παρωδία - μικρογραφία της «αντιμνημονιακής κυβέρνησης» έβγαλε τελικά ο κλάδος των καθηγητών. Η επόμενη μέρα είναι δύσκολη για όσους τα γύρισαν την τελευταία στιγμή, αλλά και για εκείνους που εννοούσαν ό,τι έλεγαν.
Του Παναγιώτη Φραντζή
Την Τρίτη 14 Μαΐου όλοι έτριβαν τα μάτια τους. Τέτοιες μαζικές συνελεύσεις είχε χρόνια να δει ο κλάδος των εκπαιδευτικών. Εκεί που μέχρι πρότινος μαζεύονταν με το ζόρι 50-60 άνθρωποι, σε αυτή τη συνέλευση πήγαν 600. Υπήρξε στις συνελεύσεις αυτές μεγάλος θυμός και για την επιστράτευση, προληπτική αυτή τη φορά, και για το νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση μέσα στις διακοπές του Πάσχα για να παγιδεύσει τον κλάδο μια ανάσα πριν τις Πανελλαδικές. Υπήρξε και διάθεση για αγώνα.
Πάνω από 20.000 καθηγητές σε όλη την Ελλάδα ψήφισαν την πρόταση που είχε διαμορφώσει η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) για απεργία μέσα στις πανελλήνιες εξετάσεις. Είχε προηγηθεί η ενθαρρυντική κινητοποίηση της Δευτέρας 13 Μαΐου ενάντια στην επιστράτευση. Παρά την άρνηση της ΑΔΕΔΥ να στηρίξει απεργία που ζητούσε η ΟΛΜΕ για την Παρασκευή 17 Μαΐου, πρώτη μέρα του δικού της αγωνιστικού προγράμματος, οι περισσότεροι ένιωθαν ότι κάτι μπορεί να γίνει.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή η κριτική στρεφόταν κυρίως προς τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που είχαν βγει στην αρχή με μια διστακτική πρόταση για αγώνα χωρίς να πιάνουν επαφή με τις διαθέσεις σημαντικής μερίδας των εκπαιδευτικών για αποφασιστική αναμέτρηση. Οι δηλώσεις του στελέχους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Σοφιανού δυναμίτισαν το κλίμα και έσπειραν απογοήτευση σε εκείνους που ένιωθαν ότι τώρα πρέπει να δοθεί αποφασιστική απάντηση στην κυβέρνηση.
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ να ψηφίζουν μαζικά ΝΑΙ στην απεργία σύμφωνα με την πρόταση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Το ΠΑΜΕ κατέβαζε χωριστή πρόταση για 48ωρη απεργία Πέμπτη και Παρασκευή και εκ νέου σύγκληση συνελεύσεων για την εκτίμηση της κατάστασης και πιθανή κλιμάκωση. Ωστόσο οι συνελεύσεις δεν συζητούσαν μέτρα για την επιτυχία της απεργίας ενάντια στην επιστράτευση. Είναι χαρακτηριστικό ότι την επόμενη μέρα το πρωί στα σχολεία επικρατούσε μια βουβαμάρα και όχι μια διάθεση συζήτησης για το τι μπορούμε να κάνουμε. (Υπήρχε ωστόσο ένα τμήμα καθηγητών αποφασισμένο να απεργήσει αναλαμβάνοντας τις συνέπειες.)
Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Χτες το βράδυ στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στο ξενοδοχείο Τιτάνια εμφανίστηκε πρόταση από τις παρατάξεις ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ (ΣΥΡΙΖΑ) που έλεγε ότι πρέπει να τεθεί σε ψηφοφορία αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την υλοποίηση της απόφασης των συνελεύσεων να προχωρήσει ο κλάδος σε απεργία από την Παρασκευή 17 Μαΐου.
Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ κατήγγειλαν την πρόταση αυτή ως προδοτική και κάλεσαν σε ψήφο αποφασιστική υπέρ της απεργίας και υπέρ των προϋποθέσεων. Δυνάμεις του ΠΑΜΕ ψήφισαν επίσης υπέρ ενώ υπήρξαν και αρκετά λευκά. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η συντριπτική πλειοψηφία των προέδρων με λευκή ψήφο - «παρών» αρνήθηκε να κάνει το επόμενο βήμα. Πρέπει να σημειώσουμε όμως το εξής: Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα διχοτόμηση βάσης-ηγεσίας. Για τον εξής λόγο: Στις ίδιες τις συνελεύσεις δεν ξεχώριζε το ΝΑΙ στην απεργία που έλεγαν όσοι εκπαιδευτικοί ήσαν αποφασισμένοι να απεργήσουν παρά την επιστράτευση από το συμβολικό ΝΑΙ που έλεγαν οι εκπαιδευτικοί που δεν ήταν διατεθειμένοι να δώσουν πραγματική μάχη.
Από χθες το βράδυ επικρατεί η αποδοκιμασία των τριών που σήκωσαν το βάρος της ευθύνης για το κλείσιμο του αγώνα πριν καν αυτός αρχίσει. Το πρόσχημα, ότι δεν στήριξαν οι ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, δεν αρκεί για να τους απαλλάξει από τις κατηγορίες. Ξεσήκωσαν τον κλάδο και τώρα τον αδειάζουν. Οι εκπαιδευτικοί πήραν μια γεύση του τι μπορεί να σημαίνει «αντιμνημονιακή κυβέρνηση» ή «κατάργηση του μνημονίου». Τη μια μέρα ψηφίζουμε κατάργηση και την άλλη εκτιμάμε ότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή της απόφασής μας.
Το ΚΚΕ πιστεύει ότι δικαιώθηκε και κινείται σε μια λογική «εμείς τα λέγαμε», ενώ αμηχανία κυριαρχεί στις δυνάμεις των Παρεμβάσεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες εξωκοινοβουλευτικές αριστερές δυνάμεις) που συμμάχησαν με αυτούς που σήμερα ονομάζουν «Εφιάλτες» αλλά και οι ίδιες δεν ήταν ακριβώς ενωμένες μέχρι το τέλος. Οι αγωνιστές που ήθελαν να δώσουν τη μάχη έμειναν ξεκρέμαστοι, αν δεν έπεσαν θύματα της δικής τους αφέλειας.
Ο κλάδος καλείται να διαχειριστεί μια κραυγαλέα ήττα του συνδικαλισμού του, που βασίζεται στις αποφάσεις των συνελεύσεων. Η κυβέρνηση αισθάνεται προφανώς ανακούφιση, ωστόσο δεν πρέπει να πιστεύει ότι θα εξαερωθεί η σοβαρή τάση αγώνα που εμφανίστηκε. Αυτή η τάση διαπερνά και τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και το ΠΑΜΕ. Επηρεάζει ακόμα και τμήμα της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ. Το ζητούμενο είναι πώς ενοποιείται και πόσο γρήγορα μπορεί να ξεπεράσει το μεγάλο αυτό φιάσκο.
Αναδημοσίευση www.unfollow.com.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου