Να
τελειώνουμε με τις αυταπάτες: Δεν υπάρχει «καλή» και «κακή» αξιολόγηση!
Κατάργηση
του νομοθετικού πλαισίου για την αξιολόγηση
Άμεσο
ξεπάγωμα της ακώλυτης βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης
Με ανακοίνωσή του το Υπουργείο Παιδείας στις 31 Ιανουαρίου 2015 διευκρινίζει
ότι «η αποτίμηση του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού έργου είναι απαραίτητη
και οφείλει να διεξάγεται με δημοκρατικό και συλλογικό τρόπο ως λειτουργία
γνωστικής ανατροφοδότησης και αναστοχασμού και σκοπό την ουσιαστική βελτίωση
του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού έργου. Με δεδομένο ότι οι τρέχουσες
διαδικασίες 'αξιολόγησης' δεν υπηρετούν τον εν λόγω σκοπό, αυτές αναστέλλονται
προκειμένου να μελετηθούν σε βάθος όλοι οι συναφείς παράγοντες. Πάντοτε μέσα
από ουσιαστικό διάλογο με όσους εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία και
τους φορείς τους».
Λίγο πριν, στις 3 Ιανουαρίου, στο διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε την
εξαγγελία του ίδιου του νέου πρωθυπουργού Α. Τσίπρα ότι «Η αξιολόγηση υπαλλήλων
και υπηρεσιών θα γίνεται στη βάση αντικειμενικών δεικτών», έκφραση που υπάρχει
και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημόσια διοίκηση όπου προβλέπεται ότι «η
αξιολόγηση υπαλλήλων και υπηρεσιών θα γίνεται στη βάση αντικειμενικών δεικτών».
Παράλληλα,
μια εβδομάδα μόλις μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, ο Υπουργός
Διοικητικής μεταρρύθμισης Γ. Κατρούγκαλος, στη συνάντησή του με την ΑΔΕΔΥ
(30/1/15), δήλωσε «υπέρ ενός συστήματος αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων που θα
συνδέεται με την αποδοτικότητα και την υπηρεσιακή τους εξέλιξη», εξήγγειλε ότι
«η συνέντευξη θα διατηρηθεί στη διαδικασία της αξιολόγησης, αλλά θα μειωθεί η
βαρύτητά της» και κάλεσε την ΑΔΕΔΥ «να καταθέσει σχετική πρόταση για την
αξιολόγηση, αλλιώς θα προχωρήσει μονομερώς».
Έτσι είναι τα πράγματα, αυτές είναι οι προθέσεις της νέας Κυβέρνησης, σύμφωνα
πάντα με τις δικές της δηλώσεις.
Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι με ταχύτητα φωτός οι επιτελείς της νέας
Κυβέρνησης αλλάζουν τις διακηρύξεις τους. Η κατάργηση του νόμου της
αξιολόγησης, έγινε πάγωμα και λίγο μετά αναστολή των τρεχουσών διαδικασιών
αξιολόγησης. Παράλληλα με σαφήνεια επισημαίνεται από το Υπουργείο Παιδείας
ότι «η αποτίμηση του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού έργου είναι
απαραίτητη…»
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να επισημάνουμε το εξής:
Οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε: Δεν υπάρχει «κακή» και «καλή» αξιολόγηση,
αξιολόγηση που «βοηθάει» και αξιολόγηση που «δεν βοηθάει». Η αξιολόγηση έχει «βαθιές
ρίζες» στο κοινωνικό σύστημα που ζούμε, είναι οργανικό μέρος της φυσικής και
συμβολικής του βίας, κατάγεται από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και
ταυτόχρονα την εκφράζει, την ισχυροποιεί και την νομιμοποιεί. Η αξιολόγηση
μεταμορφώνει την εκμετάλλευση και την ταξική ανισότητα σε «φυσικούς» και
«ορθολογικούς» δείκτες, περιορίζοντας σε βαθμό εξαφάνισης τις αντίθετες φωνές.
Στη σημερινή περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης όπου η εκπαίδευση γίνεται
εμπόρευμα, όπως ο καφές και τα καλλυντικά, η αξιολόγηση περνάει από τον
παραδοσιακό ρόλο του τυπικού κοινωνικού ελέγχου των εκπαιδευτικών στην
«τιμαριθμοποίηση» της εκπαιδευτικής διαδικασίας, προκειμένου αυτή να έχει
«ανταλλακτική αξία» για να κινηθεί στα διεθνή χρηματιστήρια των αξιών.
Είναι σαφές ότι η αυτοαξιολόγηση, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, η
αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, ή με όποιο άλλο όνομα μεταμφιεστεί, με όποια
μορφή κι ανεξάρτητα από το περιτύλιγμά της, καλείται να προωθήσει και να
υλοποιήσει τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, την ταξική-αντιεκπαιδευτική
πολιτική κατηγοριοποίησης σε σχολεία της πλέμπας- των πολλών, και της
ελίτ-αριστοκρατίας, με τα γνωστά “κουπόνια” και την “ελεύθερη επιλογή
σχολείου”, την πολιτική της υποχρηματοδότησης, των χορηγών, του περιορισμού των
διορισμών, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Στην πραγματικότητα έρχεται να μεταθέσει την ευθύνη στη σχολική μονάδα και να
ενοχοποιήσει για όλα τα κακώς κείμενα του εκπαιδευτικού συστήματος ατομικά τον
εκπαιδευτικό, να νομιμοποιήσει και να εδραιώσει την κοινωνική ανισότητα σε όλες
της τις διαστάσεις. Κι αυτό, όταν η ταξική κοινωνία είναι πανταχού παρούσα μέσα
στο σχολείο και μέσα στην τάξη (το πρόβλημα του μορφωτικού επιπέδου της
οικογένειας, η επέκταση της φτώχειας και της ανεργίας και γενικά όλα τα
προβλήματα που η αντιλαϊκή πολιτική φορτώνει στους εργαζόμενους και στη
νεολαία). Η αξιολόγηση αποτελεί παραπέρα σύστημα ιδεολογικού ελέγχου και
του ίδιου του εκπαιδευτικού, που με φόβο τη δυσμενή του μεταχείριση, την
εργασιακή “κινητικότητα” κ.λπ., μπορεί να λειτουργεί σαν παθητικό γρανάζι του
συστήματος μέχρι και να μετατραπεί σε εργαλείο –μοχλό για αντιπαιδαγωγικές
διαδικασίες.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών στο πεδίο της αξιολόγησης – αυτοαξιολόγησης,
συνέβαλε καθοριστικά στην ιδεολογική και πολιτική απονομιμοποίηση της
αξιολόγησης, αναδεικνύοντας ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής
στρατηγικής Ευρωπαϊκής Ένωσης – ΟΟΣΑ - κυβερνήσεων, αποδεικνύοντας, και από τη
διεθνή εμπειρία, ότι δεν μπορεί να διαχωριστεί σε καλή και κακή, «παιδαγωγική»
ή τιμωρητική, εσωτερική ή εξωτερική, αλλά ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί παρά
να είναι μοχλός ιδεολογικής χειραγώγησης και υποταγής, μισθολογικής
καθήλωσης και απόλυσης. Άλλωστε η Αξιολόγηση αποτελεί βασικό συστατικό της
εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση στην Ελλάδα. Αποτελεί ένα απ’ τα
βασικότερα εργαλεία για την προσαρμογή της στις ανάγκες της οικονομικής
ολιγαρχίας, μέσω της άμεσης σύνδεσής της με τις επιχειρήσεις (μαθητεία, οι
επιχειρήσεις στις σχολικές τάξεις κλπ), αλλά και την ιδιωτικοποίηση μεγάλου
μέρους της λειτουργίας της. Αυτά προκύπτουν άλλωστε απ’ τα επίσημα κείμενα της
Ευρωπαϊκής επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ.
Δεν υπάρχει αξιολόγηση «αυτή καθεαυτή», αφού καμιά αξιολόγηση δεν μπορεί να διαχωριστεί
από τους σκοπούς τους οποίους επιδιώκει. Το αποτέλεσμα της αξιολόγησης στην
εκπαίδευση, εφόσον αυτή προχωρήσει, θα είναι αντίστοιχο του περιεχομένου και
των στόχων που θέτει η αντιεκπαιδευτική πολιτική της Ε.Ε- κεφαλαίου.
alfavita.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου