Ο μπαμπάς λείπει για δουλειά

 Με τις επαγγελματικές προοπτικές να περιορίζονται ολοένα και περισσότερο και τον φόβο της ανεργίας να παραμονεύει στη γωνία, η επιλογή της απομάκρυνσης του ενός γονέα από την οικογενειακή εστία λόγω δουλειάς συχνά μοιάζει μονόδρομος. Οι ισορροπίες διασαλεύονται, το κενό της απουσίας – του πατέρα, συνήθως– αισθητό. Σύμμαχοι στο πλευρό της οικογένειας αποδεικνύονται αφενός το δέσιμο μεταξύ των μελών της, αφετέρου... η τεχνολογία.
Η Κατερίνα Δ., σύζυγος υπαλλήλου σε αεροπορική εταιρεία και μητέρα δύο κοριτσιών 10 και 5 χρόνων, καταγράφει την αλλαγή: «Αφού έκλεισε η Ολυμπιακή και μεσολάβησε διάστημα ανεργίας, ο σύζυγος προσλαμβάνεται το 2011 ως συμβασιούχος σε αεροπορική εταιρεία στο Ηράκλειο Κρήτης. Δεν τέθηκε θέμα επιλογής, καθώς η μόνη δουλειά που βρήκε ήταν εκεί». Η μετάβαση στη νέα πραγματικότητα, ευτυχώς ομαλή. «Ξεκίνησε να εργάζεται καλοκαίρι, οπότε τον ακολουθήσαμε για διακοπές. Μετά, έμεινε». Το γεγονός ότι η μητέρα δεν εργάζεται λειτούργησε θετικά. «Πηγαίνουμε Πάσχα και Χριστούγεννα, όλο το καλοκαίρι».
Πώς αντιλαμβάνονται τα παιδιά την απουσία του πατέρα; «Η ευθύνη για την καθημερινότητα των παιδιών ήταν ανέκαθεν δική μου, ωστόσο η μικρή δυσκολεύτηκε τα βράδια. “Σε πόσες μέρες θα ξυπνήσω και θα έρθει ο μπαμπάς;”, ρωτούσε. Ο σύζυγος προσπαθεί να έρχεται σε γιορτές, σχολικές διοργανώσεις – κι ας κοστίζει. Τα παιδιά ξετρελάθηκαν όταν την 28η Οκτωβρίου παρουσιάστηκε ξαφνικά στο σχολείο!». Οσο για την επικοινωνία, συχνότατη: «Καθημερινά μεσημέρι, βράδυ. Εχουμε και skype...».
Ποιες είναι, όμως, οι ανησυχίες της Κατερίνας; «Αισθάνομαι τεράστια ευθύνη. Ακόμη και στον ύπνο, λέω “ένας σεισμός να γίνει...”. Πρέπει να βρίσκομαι σε διαρκή εγρήγορση. Προσέχω να μην κρυώσω, γιατί σκέφτομαι ότι “θα καταρρεύσει το σύστημα”». Πώς αντιμετωπίζει η οικογένεια το μέλλον; «Αυτή είναι η συμβιβαστική λύση λόγω κρίσης. Φυσικά, επιθυμούμε να βρει ο άντρας μου μία δουλειά εκεί που βρίσκεται η οικογένειά του».

Στο Παρίσι
Για την πενταμελή οικογένεια της Σοφίας Χ., η μετακόμιση στο εξωτερικό, όταν βρήκε δουλειά στο Παρίσι ο σύζυγος πριν από μερικούς μήνες, ήταν εκτός... σεναρίου, δύο παιδιά στην εφηβεία, ένα στο δημοτικό, η ζωή δρομολογημένη με σχολεία, παρέες. Το σπίτι, ιδιόκτητο. Η οικογένεια χωρίστηκε.
Στις αρχές του 2012, ο πατέρας, με εικοσαετή καριέρα στον τραπεζικό χώρο, διαπιστώνει ότι οι μισθοί πιέζονται συνεχώς προς τα κάτω. Εντάσσεται σε πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου και στρέφεται για εργασία εκτός Ελλάδας. Οπως εξηγεί η Σοφία, «αρχικά απευθύνθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στέλνοντας βιογραφικά. Ο ανταγωνισμός, τεράστιος, ενώ η ταυτότητα του Ελληνα δεν βοήθησε καθόλου... Τελικά, στράφηκε στην Ευρώπη και βρήκε δουλειά στη Γαλλία».
«“Σκεφτόμαστε ο μπαμπάς να ψάξει για δουλειά στο εξωτερικό, όπου τα οικονομικά θα είναι καλύτερα, αλλά θα χρειαστεί να μετακομίσει εκεί. Ποια είναι η γνώμη σας;”, ρωτήσαμε τα παιδιά. Η τελική απόφαση ήταν καθαρά οικογενειακή», τονίζει η μητέρα. Η συχνότατη επικοινωνία μέσω Skype καθιστά την απουσία του πατέρα λιγότερο οδυνηρή. «Τις καθημερινές μιλάμε μόλις γυρίσουν τα παιδιά από το σχολείο, τα βοηθάει στη μελέτη. Τα Σαββατοκύριακα, καθόμαστε να φάμε, ο υπολογιστής στο τραπέζι, σαν να βρίσκεται μαζί μας».
Ποιες είναι, όμως, οι βαθύτερες σκέψεις της συζύγου που μένει πίσω με τρία παιδιά; «Αν και μου λείπει ο σύντροφός μου, ήμουν από την αρχή σύμφωνη με την απόφαση. Απλώς σκέφτομαι ότι θα περάσω μόνη μου την εφηβεία των παιδιών. Πρέπει να χειριστώ μόνη μου από τις βραδινές εξόδους τους μέχρι τους τσακωμούς. Η σχέση εμπιστοσύνης με τον σύζυγό μου, όμως, μου δίνει δύναμη. Επιπλέον, διαπιστώνω ότι και τα παιδιά αντιμετωπίζουν με ωριμότητα τη νέα πραγματικότητα. Με βοηθούν χωρίς να το ζητήσω – ο γιος μου κάνει δουλειές που θα έκανε ο άντρας μου, ανάβει το τζάκι, πετάει τα σκουπίδια». Ποια συμβουλή δίνει η ίδια; «Να στηρίζει την απόφαση όλη η οικογένεια».

kathimerini.gr