Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν

 Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν

 Ο Γιάννης Τριάντης στην στήλη του Ελελεύ* στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ  αναφέρεται σήμερα, σε σχέση με το θεμελιώδες ζήτημα-ιδίως στις μέρες μας- της ελευθερίας της έκφρασης, στον σπουδαίο Βέλγο συγγραφέα, φιλόσοφο και εκ των θεμελιωτών της Καταστασιακής Διεθνούς Raul Vaneigem(Ραούλ Βανεγκέμ) παραθέτοντας αποσπάσματα λόγων του επί του θέματος, τα οποία και αναδημοσιεύω πιο κάτω.

Βασίλης Βούγιας

*Ελελεύ: Δυνατή Κραυγή Κατά τον Αριστοφάνη (Ορνιθες 364): «Επίφθεγμα πολεμικόν. Οι προσιόντες γαρ εις πόλεμον το ελελεύ εφώνουν μετά τινος εμμελούς κνήσεως...»

«Η ελευθερία της έκφρασης είναι ανθρώπινη αξία ακόμη και ως ελευθερία να λέει το απάνθρωπο», φθέγγεται ο Ραούλ Βανεγκέμ, δίνοντας πειστική απάντηση στο κρίσιμο θέμα των ποικίλων απαγορεύσεων. Ακούστε τον:

«Η ελευθερία της έκφρασης είναι ανθρώπινη αξία ακόμα και ως ελευθερία να λέει το απάνθρωπο. Οι ρατσιστικές, ξενόφοβες, σεξιστικές, σαδιστικές, γεμάτες μίσος, περιφρονητικές απόψεις έχουν εξίσου το δικαίωμα να εκφέρονται, όπως και οι εθνικισμοί, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι αιρετικές ιδεολογίες, οι συντεχνιακές κλίκες που τις ενθαρρύνουν ανοιχτά ή ύπουλα, ανάλογα με τις διακυμάνσεις της δημαγωγικής χαμέρπειας. Οι νόμοι που τις καταστέλλουν, όπως ο νόμος Gayssot του 1992 στη Γαλλία, αφορούν την επιφανειακή πλευρά των πραγμάτων, χωρίς να αγγίζουν τις αιτίες. Ξορκίζουν το κακό, αντί να το προλαμβάνουν και να το θεραπεύουν. Τιμωρούν, αντί να εκπαιδεύουν.

 Καταδικαστέα δεν είναι τα λόγια αλλά οι κάθε λογής πράξεις. Αντικείμενο των διώξεων δεν πρέπει να είναι οι άτιμοι λόγοι του λαϊκισμού -ειδάλλως θα έπρεπε επίσης να καταγγέλλεται η ύπουλη διείσδυσή τους και η μασκαρεμένη παρουσία τους στις δημαγωγικές δηλώσεις της πελατειακής και ορθοφρονούσας πολιτικής- αλλά οι βιαιότητες που διαπράττουν απέναντι στα αγαθά και στα άτομα οι θιασώτες της βαρβαρότητας (...).

Δεν πολεμάς ούτε αποθαρρύνεις τη βλακεία και την ατιμία απαγορεύοντας την έκφρασή τους· η καλύτερη κριτική απέναντι σε μια αθλιότητα είναι να δημιουργείς την κατάσταση που αποτελεί το αντίδοτό της (...). Τίποτε ποταπό δεν πρέπει να μείνει ανέκφραστο· ειδάλλως υπάρχει κίνδυνος να ριζωθεί βαθύτερα σε μια σολιψιστική συμπεριφορά και να ενισχύσει τους λόγους ύπαρξής της (...).

 Η απαγόρευση κεντρίζει την παράβαση. Ο,τι μένει απωθημένο γεννάει τη λύσσα της εκτόνωσης και τις πονηριές της μνησικακίας (...). Μία γνώμη δεν είναι ποτέ έγκλημα, όση επιρροή και αν της καταλογίζουμε. Οταν απαγορεύεις λόγια υπό το πρόσχημα ότι μπορεί να είναι βλαβερά ή σκανδαλιστικά, δείχνεις περιφρόνηση γι' αυτούς που τα ακούν και προϋποθέτεις ότι είναι ανίκανοι να τα απορρίψουν ως παράλογα ή ποταπά...».