Του Βασίλη Τζαφά*
Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, η δικομματική κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει ότι όλους τους αγώνες των εργαζομένων τους «έπνιξε» με το ξεκίνημα.
Το σπουδαιότερο δε επίτευγμα της και ταυτόχρονα διαβατήριο για τις σχέσεις της με την τρόικα είναι ότι μέχρι τώρα δεν αντιμετώπισε ισχυρή γενικευμένη κοινωνική αντίσταση παρ’ ό,τι το Νοέμβρη πέρασε το 3ο μνημόνιο.
Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι στην Ελλάδα μετά από 3 χρόνια μνημονίου και λιτότητας πέτυχαν με την τρίτη κυβέρνηση τη μαγική συνταγή: ο λαός να συνηθίζει τη φτώχεια, να χάνει την όποια ελπίδα και να περιμένει με καρτερικότητα το θαύμα.
Είναι προφανές ότι όλα αυτά έχουν βάση αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να τα καταφέρει κατέφυγε στο πιο ακραίο, αντιδημοκρατικό μέτρο καταστολής των αγώνων• την πολιτική επιστράτευση και μάλιστα τρεις φορές μέσα σε λίγο χρόνο.
Από την άλλη, σαν αναγκαίο συμπλήρωμα του φόβου που προκαλούν αυτές οι μεθοδεύσεις, έχουν ξαμοληθεί οι διάφορες φασιστικές συμμορίες που για να «πείσουν» τους «πατριώτες» για το ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σακατεύουν στο ξύλο ανυπεράσπιστους μετανάστες.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες και μετά από τους αγρότες, τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους στο Μετρό, οι καθηγητές απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία με την εξαγγελία απεργίας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Στις συνθήκες εκείνες και παρά τη μαχητικότητα ενός μεγάλου κομματιού του κλάδου, το ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα και οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς δεν μπήκαν μπροστά ώστε να δημιουργηθεί μεγάλο κίνημα αντίστασης για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα, κίνημα υπεράσπισης της δημοκρατίας.
Στην επόμενη ακριβώς φάση, με το πραξικόπημα και το μαύρο στην ΕΡΤ, το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων έδωσε σοβαρά δείγματα συσπείρωσης και αντίστασης που μέχρι τώρα δείχνει πρωτόγνωρη αντοχή και αναζητά τρόπους επανεκκίνησης.
Το επόμενο διάστημα του καλοκαιριού, η κυβέρνηση άρχισε την ολομέτωπη επίθεσή της στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και γενικότερα των δημοσίων υπαλλήλων με διαθεσιμότητες – απολύσεις, υποχρεωτικές μετατάξεις και μετακινήσεις, μειώνοντας τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας κατά 16.000 στη βάση μνημονιακού σχεδίου μείωσης του αριθμού των εκπαιδευτικών στις 65.000 (14-15) από 105.000 που ήταν πριν 3 χρόνια.
Οι εξελίξεις αυτές, που διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, εκτός από την τεράστια ανασφάλεια, το φόβο και το άγχος που δημιουργούν σε ένα μεγάλο κομμάτι του κλάδου αφού διαλύουν οικογένειες και εξαθλιώνουν ζωές, έχουν τεράστιες συνέπειες και στη μορφωτική διαδικασία, στην ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου, αφού είναι προφανές ότι εξαθλιωμένος εκπαιδευτικός δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να ανεβάσει ποιοτικά την εκπαιδευτική του παρέμβαση στην τάξη και στο σχολείο.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τα λύκεια, που ψηφίζει το Σεπτέμβρη, να δώσει τη χαριστική βολή στην απορρύθμιση του δημόσιου σχολείου. Όπου μετά από τις καταργήσεις σχολείων, τις συμπτύξεις τμημάτων, το κλείσιμο τομέων στα τεχνικά λύκεια, δρομολογεί στο «νέο λύκειο» ένα εξεταστικό μαραθώνιο με στόχο να μειώσει τον αριθμό των μαθητών από τα Γενικά και Τεχνικά λύκεια, στέλνοντας τα πιο φτωχά και αδύνατα παιδιά στις σχολές μαθητείας, φτιάχνοντας ένα φτηνό νέο εργατικό δυναμικό, προσφορά στους εργοδότες, από παιδιά 15 ετών.
Σε αυτές τις συνθήκες η ΟΛΜΕ έδωσε προς τον κλάδο, τους μαθητές, τους γονείς και τους άλλους εργαζόμενους το μήνυμα ότι «δεν πάει άλλο», τώρα είναι η στιγμή ενός πανεκπαιδευτικού και πανεργατικού ξεσηκωμού και αποφάσισε απεργία διαρκείας από 16/9.
Το στοίχημα που έχουμε βάλει έχει να κάνει με την αφύπνιση και ενεργοποίηση του πιο δυναμικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που μπορεί να σταματήσει τον κυβερνητικό κατήφορο και να βάλει τέλος στις μνημονιακές πολιτικές κυβέρνησης και τρόικας.
* Ο κ. Βασίλης Τζαφάς είναι μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου