ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

 

Το Δίκτυο Ειδικών Σχολείων ξεκίνησε ως ιδέα πριν από δύο περίπου χρόνια.
Τότε που είχαμε μάλλον λιγότερα προβλήματα από όσα αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Ε.Α.Ε.

Το θέμα των μετακινήσεων μαθητών που έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία του ΔΕΣ, σήμερα μοιάζει ελεγχόμενο σε σχέση με την ανεξέλεγκτη κατάσταση στη δημόσια Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση (Ε.Α.Ε.), η οποία μεθοδικά αποδομείται, υποβαθμίζεται, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε μια διπολική μορφή εκπαίδευσης: τη «δημόσια» - όλο και πιο φτωχή για όλο και πιο φτωχούς - και αυτήν που δε μας έχουν πει ακόμα ότι έρχεται, την «ιδιωτική».

Βέβαια, για τη στιγμή, η δημόσια Ε.Α.Ε. - με τη βούλα του Υπ. Παιδείας - μόνο «δημόσια» δε μπορεί να ονομαστεί. Οι γονείς έχουν πλέον το «δικαίωμα» να προσλαμβάνουν βοηθητικό και άλλο υποστηρικτικό προσωπικό! Αρκεί να πληρώνουν! Μπορούμε έτσι να πληρώνουμε μόνοι μας ταξί (μας δίνουν και 0,35€/χλμ – ευτυχώς), να πληρώνουμε 5-6 γονείς μαζί ένα μίνι-βαν, να έχουμε επίσης και την ελευθερία να μην πηγαίνουμε στις δουλειές μας – όσοι έχουμε ακόμα – προκειμένου να μετακινούμε εμείς τα παιδιά μας για να πάνε 2, 3, 4 ώρες στο σχολείο – εάν βέβαια υπάρχει τίποτε να βρουν εκεί…

Τι να βρουν εκεί; Μα σπάνια είδη: δασκάλους, ΕΕΠ, ΕΒΠ, φύλακες, καθαρίστριες και ό,τι άλλο φαντάζεται το απαιτητικό μυαλό μας.
Το Δίκτυο Ειδικών Σχολείων ξεκίνησε ως ιδέα πριν από δύο περίπου χρόνια.
Όμως άρκεσαν μόλις 2 χρόνια για να περάσουμε από τον κρατικό προϋπολογισμό για τις προσλήψεις στα αντισυνταγματικά για την υποχρεωτική Παιδεία ΕΣΠΑ - και από τα ΕΣΠΑ, στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ.

Άρκεσαν επίσης μόλις 2 χρόνια για να καταλάβουμε ότι ο κατήφορος στον οποίο οδηγούμαστε, δεν είναι απλά επικίνδυνος, αλλά καταστροφικός.
Είναι επιπλέον θανατηφόρος – διότι οδηγεί στην ασφυξία της Ε.Α.Ε. και κατά συνέπεια στην εκπαιδευτική ασφυξία όσων δεν έτυχαν να γεννηθούν ικανοί για να αποτελέσουν (τυπικά) το μελλοντικό «εργατικό» δυναμικό της χώρας.

Τα μεγάλα λόγια για τα άτομα με ειδικές (εκπαιδευτικές) ανάγκες ήταν τόσο κραυγαλέα, όσο και η αμείλικτη αποστροφή του Κράτους προς αυτά. Τόσο υπερβολικά, όση και η ουσιαστική ευαισθησία του έλληνα πολίτη που χρόνια και χρόνια σκόπιμα παρέμενε ακαλλιέργητη. Διότι η ευαισθησία των πολιτών, δεν αναγάγει μόνο την ισότητα των συνολικών δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές (εκπαιδευτικές) ανάγκες σε καθημερινή πρακτική. Δημιουργεί δυστυχώς (!) και παράπλευρα κριτήρια ευαισθησίας και αντίληψης.

Το Δίκτυο Ειδικών Σχολείων ξεκίνησε ως ιδέα πριν από δύο περίπου χρόνια.
Τότε δε θα γράφαμε αυτά που γράφουμε σήμερα, αγαπητοί φίλοι και φίλες.
Σήμερα όμως οφείλουμε να τα γράψουμε.

Διότι η αναλγησία πλέον έχει ξεφύγει από κάθε ηθικό έλεγχο, την ίδια ώρα που βιώνουμε τι συμβαίνει στα παιδιά μας στην Ε.Α.Ε., ακούμε τριτοκοσμικές διακηρύξεις για «σχολεία ανοιχτά, δασκάλους στη θέση τους και βιβλία στα θρανία». Ίσως υπάρχουν πολλοί που δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος αυτής της ύβρεως, τέτοιων δηλώσεων. Ούτε για εμάς ως πολίτες μια χώρας στην οποία αναφαίρετα έχουμε τα ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ, ούτε ως σκεπτόμενων ανθρώπων που μπορούμε να κρίνουμε πότε μας θεωρούν νοητικά και αντιληπτικά υπανάπτυκτους, ώστε να θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν τέτοιες δηλώσεις.

Το Δίκτυο Ειδικών Σχολείων ξεκίνησε λοιπόν ως ιδέα πριν από δύο περίπου χρόνια.

Και συνεχίζει λέγοντας την αλήθεια, χωρίς να φοβάται το κόστος. Διότι ούτε πολιτικά/κομματικά υποκινούμενo είναι, ούτε δικαιολογεί πλέον την «ευγένεια» της απάθειας ή του συμφέροντος.

Το Δίκτυο Ειδικών Σχολείων καλεί όλους τους γονείς – εκπαιδευτικούς και υποστηρικτικό προσωπικό να δουλέψουν εθελοντικά μαζί, με στόχο και όραμα την
ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΗ, ΙΣΟΤΙΜΗ και ΔΙΚΑΙΗ ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΔΙΚΤΥΟ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ(Δ.Ε.Σ)