"Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν..."(They Shoot Horses, Don't They?)

Το υπέροχο αυτό βιβλίο του Οράτιου Μακ Κόυ (Horace McCoy) με τίτλο: 
"Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν..."(They Shoot Horses, Don't They?) το αφιερώνουμε σε όλους τους "χορηγούς" της διαδικασίας του κοινωνικού αυτοματισμού.

"Ζεστή, έντονη, καυτή, θα λέγαμε, μαρτυρία για μια ορισμένη εποχή, αποτελεί το θαυμάσιο αυτό βιβλίο του Οράτιου Μακ Κόυ «Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν...». Αν και γραμμένο σε μια ταραγμένη περίοδο του αμερικάνικου έθνους, τότε που η υπερατλαντική συμπολιτεία ταραζόταν συθέμελα από τις τραγικές συνέπειες ενός φοβερού οικονομικού κλονισμού, με αντίστοιχες επιπτώσεις στο γκρέμισμα, την καταρράκωση των ηθικών αξιών, θαρρείς ότι απηχεί σημερινές θέσεις και καταστάσεις.

Το οικονομικό αυτό «κραχ» της Αμερικής, είχε -τότε- τον μεγαλύτερο αντίκτυπό του στις ασθενέστερες οικονομικά και, ιδιαίτερα, στους νέους. Που δεν άργησαν να γίνουν αντικείμενα της πιο αισχρής εκμετάλλευσης από διάφορους αδίστακτους ανθρώπους, αυτούς που ξεπηδούν συνήθως από τέτοιες θολές και ανώμαλες καταστάσεις. Οι ασυνείδητοι αυτοί «επιχειρηματίες του ανθρώπινου πόνου», οργάνωναν σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής τους περίφημους «Μαραθώνιους του χορού », ιδιότυπες χορευτικές συγκεντρώσεις, όπου, με το δέλεαρ κάποιου αμφίβολου χρηματικού βραβείου, τα διάφορα χορευτικά ζευγάρια που έπαιρναν μέρος σε αυτούς, υποχρεώνονταν να χορεύουν συνέχεια επί 2.500 ώρες!

Μέσα σε αυτό το φοβερό πεδίο στυγνής εκμετάλλευσης, μας μεταφέρει, με το συγκλονιστικό βιβλίο του «Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν...» ο Οράτιος Μακ Κόϋ. Το κείμενό του, θαρρείς πως δεν είναι γραμμένο για χθες, αλλά και για σήμερα. Γιατί ο συγγραφέας του διαθέτει το ευλογημένο προνόμια κάθε αληθινά προικισμένου δημιουργού, να μην γράφει για την παρούσα στιγμή, αλλά να συλλαμβάνει το βαθύτερο νόημα της ζωής πέρα από δεδομένα χρονικά όρια. Και να το αποδίδει με το γερό του ταλέντο, στιλπνό, άπεφθο, και ακέραιο – απόσταγμα βιώματος και εμπειρίας συνάμα.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Οράτιου Μακ Κόυ, συνεπαίρνεσαι από την πρώτη του ως την τελευταία του σελίδα από το γλαφυρό ύφος του συγγραφέα, την κοφτή, τη λαχανιασμένη, θα λέγαμε, φράση του, σε σημείο που να θαρρείς πως μπορεί να ήταν και ο ίδιος ένας από τους δυστυχισμένους εκείνους νέους που είχαν πάρει μέρος σε έναν «Μαραθώνιο χορού » ανάλογο με εκείνον τις Σάντα-Μόνικα της Καλιφόρνιας, όπου ξετυλίγεται η υπόθεση του βιβλίου του. Ο έντονος δυναμισμός του προσωπικού του ύφους, λυτρωμένου από κάθε μορφή λογοτεχνικής μανιέρας, η ανάγλυφη προβολή των ηρώων του, το πικρό, τέλος, πικρότατο χιούμορ που είναι διάσπαρτο στις σελίδες του μας δίνουν κατά τον παραστατικότερο τρόπο το άγχος της εποχής που γράφτηκε αυτό το βιβλίο – ένα άγχος που βρίσκει, αλίμονο, την προέκτασή του και στη σύγχρονη εποχή μας.

Άλκης Κ. Τροπαιάτης (από τον πρόλογο του βιβλίου)

koinotopia.gr