MHNYMA ΓΙΑ ΤΟΝ
ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 41ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
«Αστυνομίες αμίλητες μέσα σε σκοτεινές αστυνομίες. Πρωθυπουργοί με
Σκεπασμένο πρόσωπο. Απάνω οι νόμοι σε σειρές σοφή συναρμογή και
διάταξη με τους συνήθεις αγωγούς σωλήνες σωληνώσεις πολλαπλά
κυκλώματα με θύρες διαφυγής. Κυκλοφορία παράπλευρη για τους
αξιοπρεπείς φονιάδες
Κι εσείς που ωστόσο συνεχίζετε κρατώντας προστατεύοντας στα δόντια
σας την τελευταία σας λέξη.
Το λάθος των μηχανουργών.»
(Τάκης Σινόπουλος, Δοκίμιο
΄73 - ΄74, XII)
41 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ποιο είναι
το νόημα της εξέγερσης αυτής;
41 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ποιοι και
γιατί εξαργύρωσαν τους αγώνες και τη θυσία «των
ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων;»
41 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ποιοι και
γιατί πρόδωσαν τον αγώνα, τις ιδέες και τα όνειρα εκείνων που, κατά τον Νικηφόρο Βρεττάκο, «δίχως
τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο, υπήρξαν ήρωες και ποιητές μαζί;»
41 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για ποιο
«Ψωμί», για ποια «Παιδεία» και για ποια «Ελευθερία» μιλάμε –αν ακόμα
μιλάμε-;
41 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στέρεψαν τα
ευχολόγια, παραμορφώθηκαν στη σύγχρονη μνημονιακή Προκρούστεια κλίνη οι
προσδοκίες των τότε «ελεύθερων χιλιάδων
πίσω απ’ τα κάγκελα.»
Αναρωτιόταν ο
μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος την παραμονή της εξέγερσης: «Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους
πυροβολισμούς, πώς μπορείτε να κοιμάστε;». Όπως ακριβώς «κοιμόμαστε» κι
εμείς σήμερα, πάνω στα μεταπολιτευτικά
χαλάσματα της Παιδείας, της Υγείας, της κοινωνίας μας στο σύνολό της, μέσα
στους πυκνούς «πυροβολισμούς» (διαθεσιμότητες, απολύσεις, κατασχέσεις,
«αξιολογήσεις», κα) των δανειστών μας και των γηγενών θιασωτών
τους.
«ΕΚΕΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ». Γιατί, το Πολυτεχνείο
που ξέραμε, δεν είναι το Πολυτεχνείο που έχουμε. Τότε, οι φοιτητές ήταν μέσα
και η Αστυνομία απ’ έξω. Σήμερα, η Αστυνομία είναι μέσα και οι φοιτητές… απ’
έξω!!!
«Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία»,
αξέχαστε Μάνο. Κι εμείς, φαίνεται για μια φορά ακόμα ότι δεν έχουμε διδαχτεί
τίποτα από την πρόσφατη ιστορία μας. Και δε γονατίζουμε πλέον μόνο στους
νεκρούς μας, γιατί, αποδεδειγμένα πλέον, κάποιοι ζωντανοί μας, έχουν προ πολλού
«γονατίσει» στο ΔΝΤ, συμπαρασύροντας μαζί τους και έναν ολόκληρο λαό. Και,
μπορεί η μνήμη μας να έχει παρόν –χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα έχει μέλλον-,
όμως, για να γίνει και να παραμείνει ζωντανή, θα πρέπει να μετουσιωθεί σε
καθολικό, αποφασιστικό και ενωτικό αγώνα για την αποτίναξη του ζυγού της
σύγχρονης δουλείας μας, κόντρα σε
εκείνους που έχουν καταντήσει τον Έλληνα
να ζει δίχως εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια, υπό το φόβο της χρεοκοπίας, των
απολύσεων, της απόλυτης εκμετάλλευσης, συντροφιά με τους στίχους του Μανώλη
Αναγνωστάκη:.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν,
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και, τώρα, σε λοιδορούν,
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος, φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Ήρθε πλέον η
ώρα, ο περήφανος λαός μας, να
πραγματοποιήσει την τελετή λήξης του φόβου του και να αποδώσει ξανά στον
εαυτό του ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύτηκε και ό,τι ζήτησε με κραυγές τις
ημέρες εκείνες του Νοέμβρη του ’73. Με ενότητα κι αγώνα….
Τα αιρετά μέλη
Αθανάσιος Κατσίμπελης
Χρυσοβαλάντης Δημητρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου