Η ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΣΤΟ Π.Υ.Σ.Ε.Ε.Π. ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΙΦΥΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Συνάδελφοι/σες,

Με αφορμή τη συμπλήρωση της δεύτερης θητείας μου στο ΠΥΣΕΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας και την αποχώρησή μου, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο αν όχι επιβεβλημένο να αναφέρω μερικές σκέψεις μου, οι οποίες έχουν διπλό περιεχόμενο. Αφενός να γίνει ένας απολογισμός των τεσσάρων αυτών χρόνων της θητείας μου ως αιρετή, ο οποίος θα καταγράφει τι έγινε και πως λειτούργησα γενικά και εάν η λειτουργία μου αυτή ήταν ανάλογη του θεσμικού ρόλου του αιρετού και αφετέρου να προτείνω με βάση την εμπειρία μου στάσεις για τους δύο νεοεκλεγέντες συναδέλφους, οι οποίες θα τους βοηθήσουν να λειτουργήσουν ακόμη καλύτερα.

Στην αρχή της θητείας μου, είχα τοποθετηθεί και είχα εκφράσει την άποψή μου σχετικά με το ρόλο των υπηρεσιακών συμβουλίων. Έλεγα λοιπόν ότι: «το ΠΥΣΕΕΠ είναι ένα όργανο το οποίο ουσιαστικά με βάση τον καταμερισμό των μελών του, τρεις διορισμένοι, δύο αιρετοί, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας και ενσωματώνει τους εργαζόμενους στην εξουσιαστική λογική του». Από την άλλη όμως, η παρουσία των αιρετών, θεσμικά, εξασφαλίζει το να υπάρχουν μέσα στο συμβούλιο τα «μάτια» και τα «αυτιά» του κάθε εκπαιδευτικού.

Με βάση λοιπόν την παραπάνω σκέψη, λειτούργησα μέσα στο ΠΥΣΕΕΠ προσπαθώντας να υπερασπιστώ τα συμφέροντα των συναδέλφων. Δεν συνδιαλέχτηκα, δεν συμβιβάστηκα, δεν ενσωματώθηκα στην λογική των «παζαριών» απλά προσπάθησα κάθε φορά να αναδείξω τα δικαιώματα των συναδέλφων, καθώς πάντα, πρώτα από αυτά ξεκινούσα.

Παρ’ότι η λογική μου λέει ότι στην ζωή τίποτε δεν χαρίζεται, αλλά όλα καταχτιούνται και ότι τα πάντα καταχτιούνται μόνο με όρους μαζικού κινήματος, ακηδεμόνευτου, αυτόνομου με λογική ρήξεων, πείστηκα από την τετράχρονη παρουσία μου ότι ο θεσμός του αιρετού στα υπηρεσιακά συμβούλια στο βωμό που η διάθεση και λογική τους είναι να αμφισβητούν και να εξακολουθούν να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των συναδέλφων, μπορεί να βοηθήσει στην ανάδειξη αλλά και στην λύση προβλημάτων. Αρκεί να είναι ξεκάθαρο ότι η λογική της «ανάθεσης» (δηλ. στο να λυθούν τα προβλήματα από ένα ή δύο αιρετούς) είναι μια λογική εφησυχασμού, αναπαραγωγής λογικών που δεν πιστεύουν στην κινηματική παρέμβαση και ότι η ενσωμάτωση είναι ένας από τους στόχους αυτών των θεσμικών οργάνων.

Η αποχώρησή μου λοιπόν έγινε για να αντισταθώ στην λογική αυτή και να ισορροπήσω την συνείδησή μου απέναντι στην ενσωμάτωση του οργάνου.

Καλώ τους νέους συναδέλφους, να ξεκαθαρίσουν από την πρώτη στιγμή στο νέο όργανο ότι:
Α) είναι τα «μάτια» και «αυτιά» των εργαζόμενων ειδικού εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού
Β) δεν συνδιαλέγονται και δεν παζαρεύουν λύσεις
Γ) οι λύσεις στα προβλήματά της εκπαίδευσης δίνονται μέσα από μαζικούς αγώνες.

Διαμαντοπούλου Εριφύλη