ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ ΑΣΕΠ: Το χρονικό της αναξιοκρατίας

 ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ ΑΣΕΠ

 Το χρονικό της αναξιοκρατίας

Το 1997 ψηφίζεται ο νόμος 2525 ή νόμος Αρσένη ο οποίος όριζε ότι από την σχολική χρονιά 2002-2003 το σύνολο των προσλήψεων (αναπληρωτών) και των διορισμών (μονίμων) στην εκπαίδευση, θα έπρεπε να πραγματοποιείται από τους πίνακες των επιτυχόντων των ανά διετία τελούμενων γραπτών διαγωνισμών του ΑΣΕΠ (άρθρο 6, παρ. 2 και 7).

 Το 2001 πραγματοποιείται η αναθεώρηση του Συντάγματος στην οποία δίνεται για πρώτη φορά έμφαση στα ζητήματα αξιοκρατίας και ισότητας σχετικά με το καθεστώς προσλήψεων στο δημόσιο. Σύμφωνα με τις διατάξεις του νέου αναθεωρημένου συντάγματος,, το σύνολο των προσλήψεων στο δημόσιο θα πρέπει να πραγματοποιούνται με επιλογή ή διαγωνισμό βάσει του ελέγχου της ανεξάρτητης αρχής του ΑΣΕΠ (άρθρο 4, παρ. 1 και άρθρο 103, παρ.7).

Ψηφίζονται οι νόμοι 3027/2002, 3255/2004, 3687/2008 και 3848/2010 οι οποίοι έχουν ως αποτέλεσμα την παράτυπη και αντισυνταγματική πρόσληψη – διορισμό χιλιάδων μη αξιολογημένων από το ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών και μάλιστα εις βάρος χιλιάδων άλλων συναδέλφων τους αξιολογημένων επιτυχώς από την εν λόγω ανεξάρτητη αρχή.

Από το 2002 δεκάδες εκπαιδευτικοί προσπαθούν να προσβάλουν κάθε μεγάλη και μικρή πτυχή της κατ’ επανάληψιν καταστρατήγησης των νόμων, ωστόσο οι εκάστοτε ηγεσίες και οι μηχανισμοί του υπουργείου παιδείας μπλοκάρουν και καθυστερούν τις προσπάθειες αυτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι φετινές αναδρομικές προσλήψεις καθηγητών επιτυχόντων ΑΣΕΠ της δευτεροβάθμιας αν και η έναρξη των σχετικών διαδικασιών πραγματοποιήθηκε πριν από 12 ολόκληρα χρόνια (2004!).

Το 2015 το Συμβούλιο της Επικρατείας με τις 527 και 4303 αποφάσεις του δικαιώνει χιλιάδες εκπαιδευτικούς επιτυχόντες ΑΣΕΠ διότι α) κρίνει ως αντισυνταγματικό το ισχύον σύστημα διορισμών – προσλήψεων, βασισμένο εκτός των άλλων στην μοριοδότηση όσων εκ των προϋπηρεσιών αποκτήθηκαν ως αποτέλεσμα προσλήψεων που αντίβαιναν τα οριζόμενα του Συντάγματος, β) ανέχεται το ισχύον σύστημα (για να μην διαταραχθεί η λειτουργική ομαλότητα των σχολείων εν μέσω σχολικής περιόδου) έως και το σχολικό έτος 2015-2016, γ) θεωρεί ότι το σύστημα αυτό αδίκησε τους επιτυχόντες όλων των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, δ) και τέλος ορίζει ότι οι προσλήψεις-διορισμοί των εκπαιδευτικών πρέπει να έχουν ως ελάχιστο κριτήριο - προϋπόθεση τη επιτυχή συμμετοχή στους εν λόγω διαγωνισμούς.

Στις 8/4/2016 ο υπουργός παιδείας κύριος Φίλης με πρόταση που δημοσιοποιεί σχετικά με την αλλαγή του μηχανισμού προσλήψεων αναπληρωτών 2016-2017, επιχειρεί παρά το πνεύμα των παραπάνω δικαστικών αποφάσεων να καταφέρει το αδύνατο. Προσπαθεί να ευνοήσει μικρό μέρος των αδικηθέντων εκπαιδευτικών με επιτυχία ΑΣΕΠ υποστηρίζοντας παράλληλα σημαντικό μέρος των κεκτημένων όσων ευνοήθηκαν από τις χρόνιες καταστρατηγήσεις των νόμων. Η πρότασή του ωστόσο άρετε κακήν κακώς λόγω της σφοδρής αντίδρασης των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ της ΔΟΕ και των θιγόμενων και ευνοημένων από τις παραπάνω καταστρατηγήσεις μη αξιολογημένων από το ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών, που απαιτούσαν χωρίς καμία άλλη περαιτέρω συζήτηση την πλήρη αποκατάσταση των δικών τους κεκτημένων και μόνο.

Ο γόρδιος δεσμός του υπουργού

Στο σημείο ακριβώς αυτό εντοπίζεται και ο περίφημος ο γόρδιος δεσμός του υπουργού τον οποίο επιθυμεί, όπως είπε ο ίδιος στην βουλή την 23η Απρίλη του 2016, να «λύσει» και όχι να «κόψει». Ίσως οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτό το άρθρο να έχετε ήδη προσδιορίσει τα μέρη που συνθέτουν τον δεσμό αυτό. Πιθανόν και πολύ λογικά να θεωρείτε ότι τον συνθέτουν από την μία οι αδικηθέντες εκπαιδευτικοί με επιτυχία στο ΑΣΕΠ και από την άλλη οι ευνοημένοι εκπαιδευτικοί χωρίς επιτυχία στο ΑΣΕΠ. Δεν έχετε άδικο, ωστόσο υπάρχει και μία άλλη λογική που αντιμετωπίζει το ζήτημα εντελώς διαφορετικά και αξίζει να αναφερθεί.

Σύμφωνα με την λογική αυτή ο γόρδιος δεσμός που αντιμετωπίζει ο κύριος Φίλης είναι πολύ βαθύτερος από μία απλή διαφορά επιδιώξεων μεταξύ δύο αντικρουόμενων ομάδων εκπαιδευτικών. Για να εντοπίσει κάποιος τις πραγματικές ρίζες του θα πρέπει να ψάξει πολύ βαθύτερα, τόσο βαθειά ώστε να φθάσει στην ίδιες τις πηγές των κάθε είδους παθογενειών που ταλανίζουν δεκαετίες τώρα την δομή του κοινωνικού συστήματος της χώρας μας. Αδιαμφισβήτητα μία εκ των πηγών αυτών αποτελεί και ο δεσμός κομματιού των φορέων της πολιτικής εξουσίας με κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος. Κακή πολιτική και κακός συνδικαλισμός λοιπόν σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο εκλογικής αρεσκείας και ικανοποίησης μικροπολιτικών συμφερόντων, πορεύθηκαν για χρόνια μαζί εκτός των άλλων και στα ζητήματα της παιδείας.

Συνδικαλιστές που σφύριζαν αδιάφορα για χρόνια στις δεκάδες των παρατυπιών και στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων χιλιάδων θιγμένων από τις παρατυπίες εκπαιδευτικών, που ξημεροβραδιάζονταν στο υπουργείο για να διασφαλίσουν την συνέχιση των παρατυπιών αυτών, που συνδιαλέγονταν με βουλευτές τάζοντάς τους τις ψήφους των χιλιάδων βολεμένων από τις παρατυπίες εκπαιδευτικών, που πουλούσαν την ανοχή τους για να αυξήσουν την κομματική επιρροή των πολιτικών συνδυασμών και να ανέλθουν σε ακόμα υψηλότερες θέσεις στο εσωτερικό τους. Υπουργοί που έβαζαν κατά δεκάδες τις υπογραφές τους σε προσχηματικές υπουργικές αποφάσεις στηρίζοντας νομιμοφανώς τις παρατυπίες, που λογάριαζαν τις αποφάσεις τους όχι με το δίκαιο και το νόμιμο αλλά με το πόσο φασαρία μπορούσαν να προκαλέσουν οι διάφορες ομάδες των εκπαιδευτικών, που συνδιαλέγονταν με συνδικαλιστές βελτιώνοντας την κομματική και εκλογική τους απήχηση, που άνοιγαν δεκάδες παραθυράκια προκειμένου να βολέψουν το ευαίσθητο κομματικό τους ακροατήριο. Ηττημένοι του δεσμού πολιτικής και συνδικαλισμού στην περίπτωσή μας η αξιοκρατία, η δικαιοσύνη, η νομιμότητα, η ηθική και πολλές άλλες βασικές αξίες, αναγκαίες για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους ως ομάδα και όχι ως μεμονωμένο άτομο.
 

Αυτός είναι λοιπόν κατά πολλούς ο πραγματικός γόρδιος δεσμός που έχει να «λύσει» ο υπουργός το επόμενο χρονικό διάστημα. Αδιαμφισβήτητο όπλο του οι αποφάσεις της δικαιοσύνης τις οποίες ως αριστερός και δει ως αριστερός με ηθικό ακόμη πλεονέκτημα (έως της αποδείξεως του εναντίου), πρέπει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Ωστόσο η βαρύτητα των αποφάσεων αυτών είναι πραγματικό μαχαίρι κατά της αναξιοκρατίας και χρησιμοποιώντας τες αντί να «λύσει» τον παραπάνω δεσμό όπως άλλωστε δήλωσε ότι επιθυμεί, κινδυνεύει κατά λάθος να τον «κόψει». Ωστόσο δεν θα πρέπει να ανησυχεί ιδιαίτερα από μία τέτοια κατάληξη διότι κατά την δική μας άποψη:

οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται, κόβονται και σπαθί για αυτό η δικαιοσύνη. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα