Απαξιώνοντας τον εκπαιδευτικό
Κύριε διευθυντά
Και να που ύστερα από 10 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση (16 χρόνια στην εκπαίδευση γενικότερα), βρίσκεις ένα απρόσωπο γράμμα από έναν άγνωστο δικαστικό επιμελητή που σου γνωστοποιεί την απόλυσή σου. Εκείνη τη στιγμή περνούν πάρα πολλές σκέψεις από το μυαλό σου, εικόνες από το σχολείο, τις τάξεις, τους μαθητές, τους συναδέλφους…
Σκέφτεσαι ότι εσύ είχες πάντα πρόσωπο σε ό,τι έκανες. Δεν λειτουργούσες απρόσωπα, ψυχρά. Πώς θα μπορούσες άλλωστε ως εκπαιδευτικός; Eμπαινες στις τάξεις με χαμόγελο, με ανθρωπιά, με καλοσύνη. Αισθήματα που δεν ορίζει το ωρολόγιο πρόγραμμα ούτε σε υποχρεώνει το υπουργείο «Παιδείας». Προσπαθούσες να διαφέρεις από τους διεκπεραιωτές, να καταγγέλλεις τη δολοφονία του Λόγου, να καταπολεμάς την αδιαφορία. Να αποκτάς συνεχώς περισσότερες γνώσεις, αποκτώντας μέχρι και διδακτορικό, για να κάνεις ένα μάθημα που θα τους προσφέρει γνώσεις και θα χτίζεις σιγά σιγά την παιδεία τους, θα διαμορφώνεις τις αξίες τους.
Hξερες ότι αυτά δεν αρέσουν στους σχολάρχες-επιχειρηματίες. Δεν τους ενδιαφέρει η ηθική (που δεν έχουν), ο πολιτισμός (που δεν γνωρίζουν), τα προσόντα (που κοστίζουν), οι φιλανθρωπικές δράσεις. Μόνο το κέρδος. Oμως εγώ έβλεπα τη δίψα στα μάτια των παιδιών για κάτι διαφορετικό. Για κάτι ανθρώπινο. Κάθε χρόνο μετά το συσσίτιο για τους αστέγους που διοργάνωνα με τους μαθητές στον ξενώνα της ΜΚΟ Κλίμακα, τα παιδιά αγκάλιαζαν με αγάπη περίσσια την προσπάθεια. Ξεχείλιζε η θέλησή τους να προσφέρουν βοήθεια σε ανθρώπους που ζούσαν στο περιθώριο. Αυτή ήταν και η ανταμοιβή μου. Γυρνούσα σπίτι και σκεφτόμουν: ας μη θέλει η διοίκηση του σχολείου, εγώ κάθε χρόνο θα κάνω κάτι περισσότερο, θα προσφέρω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, να περάσω αξίες στους μαθητές μου, να εκπληρώσω το χρέος μου ως εκπαιδευτικού. Eνιωθα ότι η συλλογικότητα χάνεται μέσα στη δίνη της σκληρής καθημερινότητας που εκμαυλίζει τις συνειδήσεις των πολιτών. Προσπαθούσα να αντιστέκομαι στην απανθρωποποίηση και την αλλοτρίωση με οποιοδήποτε κόστος. Να τολμώ, να διεκδικώ! Να ξεφεύγω από τα στενά και στεγνά προγράμματα του υπουργείου.
Τελικά, αναλογίζεσαι, άξιζε; Τι κέρδισα; Την απόλυσή μου! Θα με θυμάται κανείς; Θα βρω δουλειά άμεσα. Θα εκτιμήσει κανείς τις γνώσεις και τις αξίες μου; Μήπως θα έπρεπε να ήμουν και εγώ ένας υπάκουος «καθηγητάκος», κόλακας των διευθυντών ώστε να κρατήσω τη θέση μου;
Oχι, τέτοια θέση δεν τη θέλω. Προτιμώ να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου. Θέλω να κοιτώ στα μάτια τους μαθητές μου, όπως θα κοιτώ στα μάτια και τον γιο μου. Ονειρεύομαι μια διαφορετική εκπαίδευση. Δεν θα γίνω ο δούλος που θέλει ο σχολάρχης, ο υπαλληλάκος που θέλει το υπουργείο, ο τεμπέλης άχρηστος δάσκαλος που λένε κάποιοι δημοσιογράφοι.
Θα ακολουθήσω τον δύσκολο και μοναχικό ίσως δρόμο, χωρίς να παραιτηθώ από οτιδήποτε…
Αλεξανδρος Αρφαρας (ΠΕ10)- Κοινωνιολόγος - εγκληματολόγος
*****************************************************************************************************************************
Η ειδικότητα της Nοσηλευτικής
Κύριε διευθυντά
Το υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να καταργήσει την ειδικότητα της Νοσηλευτικής και όλους του τομέα Υγείας από τα ΕΠΑΛ, επικαλέστηκε:
α) «Σειρά στρεβλώσεων και πελατειακές σχέσεις», εννοώντας τους διορισμούς μέσω ΑΣΕΠ και επετηρίδας; Μάλλον όχι!
Iσως εννοεί τον μικρό αριθμό των πολύτεκνων που διορίστηκαν στην εκπ/ση κατ’ εξαίρεση χωρίς παιδαγωγική επάρκεια; Ούτε αυτό μάλλον!
β) «Eπικάλυψη με ανώτερες βαθμίδες εκπ/σης» Μα το ίδιο συμβαίνει με το σύνολο των ειδικοτήτων στην τυπική δευτεροβάθμια τεχνική εκπ/ση χωρίς κανένα πρόβλημα, αφού υπάρχουν αναγνωρισμένα, και στην Ευρώπη, επαγγελματικά δικαιώματα! Αλλιώς θα έπρεπε να καταργήσει όλες τις ειδικότητες!
γ) Eπίσης επικαλείται μελέτη η οποία αναδεικνύει πως δεν υπάρχει σκοπιμότητα ύπαρξης της ειδικότητας! Θα δημοσιοποιήσει την παραπάνω μελέτη;
δ) «Οι καθηγητές που διδάσκουν είναι απόφοιτοι β/θμιας εκπ/σης» Ο μεγαλύτερος μύθος. Oλοι οι καθηγητές Νοσηλευτικής είναι απόφοιτοι ΤΕΙ και ΑΕΙ και κάτοχοι παιδαγωγικού πτυχίου σύμφωνα με τον νόμο.
ε) Ο υφυπουργός Σ. Κεδίκογλου χαρακτήρισε «τομή» τις... αλλαγές στην τεχνική εκπ/ση!
Το 1994 ΤΕΛ, στη συνέχεια ΤΕΕ, κατόπιν ΕΠΑΛ και σήμερα Τεχνικό Λύκειο; Σε 20 χρόνια πολλές «τομές» και «μεταρρυθμίσεις», δεν νομίζετε;
Επειδή τα παραπάνω επιχειρήματα, για όσους γνωρίζουν, είναι απολύτως έωλα και δεν μπορούμε ακόμη να κατανοήσουμε την ανάγκη κατάργησης της Νοσηλευτικής ειδικότητας, αφού ούτε οι καθηγητές πλεόναζαν αλλά και από τις πλέον δημοφιλείς ήταν διαχρονικά στους μαθητές, θα παρακαλούσαμε τους υπουργούς Παιδείας και τους βουλευτές που ψήφισαν τον νόμο της κατάργησης να προσπαθήσουν να μας εξηγήσουν πάλι χωρίς να μας προσβάλουν αυτή τη φορά!
Εξάλλου «η προστασία της δημοκρατίας και η εμβάθυνσή της» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με σεβασμό προς τους πολίτες, αλλιώς είναι κούφια λόγια, κ. Παπούλια!
Παπαζογλου Χρυσα - Καθηγήτρια ΠΕ1810 Νοσηλευτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου