Να σώσουμε την Αισθητική Αγωγή στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Όταν μια κοινωνία είναι σε κρίση το πιο επικίνδυνο που μπορείς να κάνεις είναι να κλείσεις τις βαλβίδες αποσυμφόρησης της...

Στην Ελλάδα, στο άλλοτε λίκνο του πολιτισμού, στην σύγχρονη αφετηρία της οικονομικής κρίσης, εκεί στο νότο της Ευρώπης, η Ευρώπη ως κοιτίδα πολιτισμού και ανθρωπισμού χάνει το νόημα της. Με αφορμή τον ξαφνικό περιορισμό της Τέχνης (Εικαστικά - Μουσική) στα σχολεία, σε μία μόλις τάξη, την Α’ Γυμνασίου, θα θέλαμε να αρθρώσουμε κραυγή αγωνίας για τον τόπο, τη μαθητική νεολαία και τις έννοιες που έθρεψαν και στήριξαν την κοινωνία των πολιτών της Ευρώπης χρόνια τώρα.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα φαίνεται ότι έχει τέτοιες γιγάντιες διαστάσεις που οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας αδυνατούν να εγγυηθούν εργασία στους καθηγητές καλλιτεχνικών μαθημάτων, ανεξαρτήτως των αναγκών. Έτσι αφαιρούν τάξεις και ώρες διδασκαλίας από το επίσημο ωρολόγιο πρόγραμμα του Γυμνασίου –Λυκείου, ενώ ταυτόχρονα τους αυξάνουν το διδακτικό τους ωράριο, με αποτέλεσμα “πλασματικά” να φαίνονται υπεράριθμοι και περιττοί για το σύγχρονο σχολείο της κρίσης.
Δεν είναι σαφές αν οι αρμόδιοι του εκπαιδευτικού σχεδιασμού έχουν συγκεκριμένες προθέσεις και στόχους πίσω από αυτές τις αποφάσεις, πέραν του στενά δημοσιοοικονομικού (π.χ 100 λιγότεροι εργαζόμενοι σε βάθος χρόνου). Επειδή όμως, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το Υπουργείο Παιδείας έχει σύνθετο ρόλο, θα θέλαμε να περιγράψουμε αποσπασματικά τις αρνητικές διαστάσεις μιας τέτοιας απόφασης.
Η Τέχνη ως γνωστόν, είναι πεδίο εξερεύνησης και διερεύνησης του «εγώ» και του περιβάλλοντα «χώρου», πεδίο ανάπτυξης της φαντασίας, της δημιουργικότητας, της έκφρασης του νέου μαθητή. Σε μια κοινωνία κρίσης που αλλάζει και στενεύει συνεχώς, πως θα προσδιορίσει το νέο άτομο, τον εαυτό του και τον ρόλο του μέσα στην κοινωνία; Που και πως θα διοχετεύσει την αντίδραση του και τον θυμό του; Οι γονείς, τι θέση θα πάρουν σε όλα αυτά; Μπορούν αυτοί από μόνοι τους να απελευθερώσουν την δημιουργικότητα των παιδιών τους; Να τους ανοίξουν ορίζοντες έκφρασης, ή θεωρούν ότι το υπόλοιπο σχολείο, όπως έχει δομηθεί, μπορεί; Τους αρκούν άραγε σχολεία που θα προετοιμάζουν μηχανικά τα παιδιά τους για χαμηλόβαθμες υπαλληλικές και εργατικές θέσεις; ‘Η θέλουν ένα πιο ανοιχτό και δυναμικό σχολείο, ειδικά για αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου τα εφόδια όλων μας οικονομικά, ψυχικά κ.α. περιορίζονται γοργά γοργά; Έχουν διερωτηθεί άραγε πια θα είναι η εναλλακτική; τα «παυσίπονα» των αντικαταθλιπτικών ή οι όποιες εξαρτήσεις; Θέλουν οδηγούς ζωής για τα παιδιά τους ή ο τεχνοκρατισμός τους αρκεί;
Τέλος, όλοι αυτοί οι καθηγητές εικαστικών και μουσικής, τι θα κάνουν σε μια κοινωνία, που τους θεωρεί οικονομικά αδύνατη πολυτέλεια και που ως τώρα έχει μάθει να δέχεται τις υπηρεσίες τους δωρεάν; Η Τέχνη στην Ελλάδα έχει σχεδόν ανύπαρκτη αγορά, και οι όποιες χορηγίες της απευθύνονται κυρίως σε καλλιτεχνικές διοργανώσεις και όχι στους ίδιους τους καλλιτέχνες, πόσο μάλιστα στους παιδαγωγούς-καλλιτέχνες.
Όταν αυτοί οι παιδαγωγοί βγαίνουν στο περιθώριο την συγκεκριμένη περίοδο, τότε πραγματικά μπορούμε να μιλάμε για μια κοινωνία σε κρίση, με στενό ορίζοντα χρόνου.

Θεωρούμε ότι ο πολιτισμός είναι διέξοδος, η δημιουργία εκτόνωση και η τέχνη φάρμακο κατά της υποβάθμισης, ειδικά σε καιρούς κρίσης.

Θα πρέπει να σκεφτούμε τρόπους να αναβαθμίσουμε τη δημιουργικότητα και την καλλιτεχνική ευαισθησία στην εκπαίδευση, και όχι να καταργούμε ή να υποβαθμίζουμε την αισθητική και πολιτισμική αγωγή των νέων γενεών.
Βοηθήστε με την ψήφο σας να αποδείξουμε ότι ο πολιτισμός και η καλλιτεχνική εκπαίδευση είναι μια ανάγκη όλων μας.

"Ανήσυχοι Εκπαιδευτικοί"

Sign this petition ΕΔΩ