Τα παιδιά με αναπηρία και το πρωτογενές πλεόνασμα... υποκρισίας

Στην Ελλάδα τα άτομα με αναπηρία είναι «αόρατα». Δεν τα βλέπεις πουθενά. Γιατί, απλούστατα, δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν. Συχνά, ακόμη και παιδιά με προβλήματα όρασης βιώνουν το ρατσισμό. Δεν έχουμε μάθει να ζούμε με τον «διαφορετικό» και δεν κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε. Ακόμα και στα σχολεία μας η κατάσταση χειροτερεύει. Για να καμαρώνουν οι άθλιοι Βενιζέλοι και Σαμαράδες ότι εξοικονόμησαν 500 εκατομμύρια, χρειάστηκε -πέρα από τα άλλα που ζούμε όλοι καθημερινά - τα παιδιά με αναπηρία να μην έχουν εκπαιδευτικούς μέχρι τον Νοέμβριο ή τα Δεκέμβριο. Τα ειδικά σχολεία -σε παιδιά που έχουν ανάγκη το σταθερό περιβάλλον- να εναλλάσσονται οι ωρομίσθιοι...
Τις τελευταίες μέρες που η κυβέρνηση των ανδρεικέλων πανηγυρίζει για το «πρωτογενές πλεόνασμα»", έτυχε να εργάζομαι σε μια έρευνα που αφορά τα άτομα με αναπηρία στο χώρο της εκπαίδευσης. Έχω μιλήσει με δεκάδες γονείς και εκπαιδευτικούς, απ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και το συμπέρασμα-κραυγή απόγνωσης είναι κοινό: Τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τα λίγα θετικά βήματα που είχαν γίνει πριν από την εποχή της κρίσης, σιγά-σιγά αναιρούνται. Δομές και μηχανισμοί διαλύονται ή υποφέρουν από τη συρρίκνωση του προσωπικού που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του. Γονείς και εκπαιδευτικοί δίνουν τη μάχη χωρίς υποδομές, χωρίς τα αυτονόητα. Ο πολιτισμός μιας χώρας, όπως σωστά μου επεσήμανε η μητέρα ενός παιδιού με αυτισμό, κρίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους αδύναμους. Με αυτό το κριτήριο ζούμε σε μια απόλυτη βαρβαρότητα...
Ένας πατέρας μου είπε, επίσης, ότι στην Ελλάδα τα άτομα με αναπηρία είναι «αόρατα». Δεν τα βλέπεις πουθενά. Γιατί, απλούστατα, δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν. Συχνά, ακόμη και παιδιά με προβλήματα όρασης βιώνουν το ρατσισμό.
Δεν έχουμε μάθει να ζούμε με τον «διαφορετικό» και δεν κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε. Ακόμα και στα σχολεία μας η κατάσταση χειροτερεύει.
Για να καμαρώνουν οι άθλιοι Βενιζέλοι και Σαμαράδες ότι εξοικονόμησαν 500 εκατομμύρια, χρειάστηκε -πέρα από τα άλλα που ζούμε όλοι καθημερινά - τα παιδιά με αναπηρία να μην έχουν εκπαιδευτικούς μέχρι τον Νοέμβριο ή τα Δεκέμβριο. Τα ειδικά σχολεία -σε παιδιά που έχουν ανάγκη το σταθερό περιβάλλον- να εναλλάσσονται οι ωρομίσθιοι...
Οι γονείς να περιμένουν μήνες ή και χρόνια για μια διάγνωση. Να υπάρχουν τεράστια κενά στην παράλληλη στήριξη. Να μην υπάρχει καμιά πρόνοια για το τι θα συμβεί μετά το Δημοτικό. Να μην υπάρχει κατάλληλο υλικό και βιβλία, να μην υπάρχει εκπαίδευση των εκπαιδευτικών.
Η μεταφορά των παιδιών στο σχολείο να γίνεται μετ’ εμποδίων... Και όλα αυτά δεν μπορούν να περιγράφουν τη θλιβερή πραγματικότητα! Το βασικότερο που θίγουν όλοι, είναι η έλλειψη κουλτούρας και πολιτισμού για τα θέματα αναπηρίας..
Η κυβέρνηση θα μοιράσει τα λεφτά που αρπάζει από τις δομές πρόνοιας και εκπαίδευσης στους... ένστολους. Διότι εκεί αρχίζει και τελειώνει ο πολιτισμός τους: Στο γκλομπ του κρανοφόρου!
Ο δικός μας πολιτισμός τι έχει, άραγε, να πει για τα παιδιά με αναπηρία;

Πηγή: Εφημερίδα «δρόμος τής Αριστεράς»