Η Οργή των Νεκρών – 28η Οκτωβρίου

Ο.Λ.Τ.Ε.Ε. - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 25-10-2014

 Αριθμ. Δ.Τ.: 004

Η Οργή των Νεκρών – 28^η Οκτωβρίου

Alors, c'est la guerre: «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος».

«…Σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε.

Ήταν μια βίαιη φορά προς τα εμπρός του λαού που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξ αιτίας του, στη Μικρασία, και που τώρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του. Ετσι το έβλεπα εγώ.

Δεν έπαιζε ρόλο που ο εχθρός ήταν διαφορετικός. Ο εχθρός ήτανε η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου, που την είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές επί αιώνες και είχε γίνει μοίρα μας.

Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό, μες στα όλα, αυτή η «όμορφη αφροσύνη», όπως λέω κάπου αλλού, ήτανε που ανέβαζε το γεγονός σε μιαν άλλη σφαίρα, ποιητική. Μέσα μου έγινε μια αναπαρθένευση των τριμμένων εννοιών. Οι λέξεις ξεφουσκώνανε και ξαναγεμίζανε με καθαρή ουσία. Με τη βοήθεια της ουσίας αυτής βρήκα το θάρρος να ξαναπροφέρω λόγια που ώς τότε φοβόμουνα επειδή τα συναντούσα μόνο στα χείλη των κούφιων πολιτικών και των πατριδοκαπήλων…».

Ελύτης: Από την «Αλβανιάδα» στο «Άξιον Εστί».

(βλ.: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=319798)

Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής, το 1941, στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος (μετάπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας) αρνήθηκε να κάνει µάθημα εκείνη την ηµέρα, με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο. Το 1942, ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη, το 1943 η επέτειος γιορτάστηκε στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Κοτζιά. Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν πλέον την ευθύνη της αστυνόμευσης, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν περίπου είκοσι από τους συμμετέχοντες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποιοι δεν επέστρεψαν ποτέ…

Τότε, που η «επέτειος» ήταν πράξη Αντίστασης κι όχι απογυμνωμένες από νόημα και ψυχή επίσημες δοξολογίες, στρατιωτικές παράτες και μαθητικές παρελάσεις με «μίνι» φούστες…

Alors, c'est la guerre: «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος».

Η …«ειρήνη» στη Χώρα μπορούσε να διασφαλιστεί με …«μικρές παραχωρήσεις» προς τις χώρες του Φασιστικού Άξονα: «μερικά εδάφη» μέχρι την Πρέβεζα στους Ιταλούς και «ολίγη» Μακεδονία και Θράκη στους Βουλγάρους… Ο Καγκελάριος της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ, «ως εραστής του ελληνικού πνεύματος», ζήτησε μόνο αυτά ! Ο Μεταξάς αρνήθηκε, αν και «ομοϊδεάτης» του. Ο Λαός ξεσηκώθηκε με ενθουσιασμό σε ένα «παράλογο» αγώνα, στα βουνά της Αλβανίας και στα οχυρά του Ρούπελ, που από χρόνια κατασκεύαζε μυστικά ο Μεταξάς, προετοιμάζοντας έγκαιρα τη χώρα να αποκρούσει τις ορέξεις των «φίλων» του…

Η σύγκριση του τότε και του τώρα, μόνο θλίψη και απελπισία προκαλεί.

Η δική τους καγκελάριος,

Οι δικοί μας πρωθυπουργοί,

Οι «εταίροι» και (δημοκρατικοί αυτή τη φορά) «ομοϊδεάτες» μας,

Η δημόσια περιουσία, γη, αεροδρόμια, λιμάνια, δίκτυα, υποδομές, φυσικοί πόροι, ορυκτός πλούτος, που …«αξιοποιούνται» κοψοχρονιάς.

Η χωρίς όρους παράδοσή τους, που από χρόνια μυστικά προετοιμαζόταν…

Ο Λαός που επιτέλους «σωφρονίστηκε» να επιδιώκει το εφικτό κι όχι το «παράλογο», την ατομική καλοπέραση κι όχι το συλλογικό συμφέρον.

Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή, την πατήσανε χάμου σαν έντομο.

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν

με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.

Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός

τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός απ’ την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ’  ΑΓΑΛΜΑΤΑ !

Alors, c'est la guerre

Από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ο.Λ.Τ.Ε.Ε.